Gëzim Ajgeraj - Poezi: Udhët

UDHËT

Udhët janë
Trashëgimnia e mallkuar
E ditëve tona

Bartur
Me strajcën e shekujve
Të mbushura plotë ëndrra
E mashtrime

Kolonës së të nemurve
Me të nesërmen
E vrarë në gjoks
Pritave të ikjes

Ëndërr e trishtë
Në shtratin e harrimit

Njëherë
Të vjedhin ato
E të shpiejnë mallkimit

UDHËT II

Udhët rrjedhin si lumi
E s`ndalen
Gjeografive të botës

Vërshojnë shpeshë
Shkulin dhe lisa
E t`humbin
Pa shejë e pa dokë*

Bubullimës së tyre
Shkarkohen motet pa arbitër
Tek mbarset koha
Me farën e humbur

Shum vonë e kupton
Se ti je mbytur
Në detin e harrimit


UDHËT III

Ato prehen
Nën shkrumin e mallit

Kur të përpinë
Flakë e tyre
Largësia bëhet
Etje e shkrumuar

Ato shkarkohen
Ylbereve të mallit
E mbyten në shi

Mos vënqi kokë
Në prehrin e tyre
Se të djeg balli

UDHËT IV

Ato rrjedhin
Me dhimbjen e lotit

Pikojnë
Kur pipojnë strehët
Barit të lëvjerrë
Strehëve

Kur pikon kulla
E shuhet zjarri në votër

Pikat e tyre
Groposin dhembjes
Me vrullin e mallit

UDHËT V

buka e tyre
ka shijen e pelinit

buka e perditshmëris
së tyre
është e gatuar
me lotë

tharbi i tyre
moti është prishur
në vapën
e moteve pa arbitër

me së ti gatuajmë ato
kur gjithqka është prishur
në magjen tonë

UDHËT VI

Ato
E kanë shkrumin e zjarrit

Pushit të tyre
Bien filiza e pipa
E i përpinë

Përvëlojnë
Etjes së mallit
Nën flakën e mallkimit

Shpresa bëhet hi
Nën pushin e tyre

Të mbytë erë harrimi


UDHËT VII

Ato i ngjajnë luftës

Në vijën e parë
Vihen ushtarët e parë
Pa e ditur
Se në ç`pritë
Janë vënë

Në të dytën
Të dytët

Ende pa u kthyer të parët
Për ta e sjellë lajmin
Nga fronti i tyre

Pastajë vijnë
Udhëtarë tjerë

Askush s`u kthye
Nga betejë e tyre

Ne e kemi humbur luftën
Në përballje me to


UDHËT VIII

ato i ngjajnë
rrjetës së merimangës

njëherë bjenë
kthesave të tyre
e s`ua gjen fillin

kthesat e tyre
janë prita
ku të zë filli i mashtrimit
ti je viktima

mos rënqi
në kurthin e tyre




UDHËT IX

Ato i ngjajnë farës së hedhë
Në arën e huajë

Arës së huajë
Mbushë me therra
lule e grigja
hodhëm
dhe farën tonë
pa kujtuar
se rrënjët
na digjeshin mbi tokë
thatësis së moteve
të huaja

tani më
bima e jonë
është mbytur mes
grigjash e therrash
e s`i duken
pipat e frytit

po ku rritet bima e juajë
në arën e huaj
o të mjerë…


UDHËT X

Ato
E kan ftoftësinë
E vesës së mëngjesit

Në mëngjesin e hershëm
Ngrijnë me ftoftësin e akullt

Ngrohtësis së diellit të shpresës
I shkrijnë ëndrrat e kthimeve
Për ditën e bardhë

(ajo po vononë)

ftoftësis së pritjeve
mërdhijnë pipat e bimës së shpresës
kthimeve të pa ardha
të mbathcave

fryti i bimës
ka mërdhirë qysh me mëngjezin
e hershëm

UDHËT XI

Ato
Janë oqean i pa fundë
Nën anijen e të mashtruarëve

Lundrën e tyre
E përplasin dallgët
E furtunave pa arbitër

Busulla e prishur
Moti e ka humbur orientimin
E si gjendet bregu i detit

Anijen e tyre
Qdo ditë e brenë
Myshku i lagështive

E fundoset dallgëve

Vaj halli
Një ditë do të jemi
Algje e myshqe
Në fundin e tijë


UDHËT XII

Atyre s`u duket fundi

Në gjeografin e tyre
Hartat janë
Pyje të pa shkelura
Ikjes

Ato janë
Cak i pa fundë
Në vrapin e maratonomakut
Të mallit

Fundi i tyre
Ka përmasat e harrimit

Zvicër, 2007
Gëzim Ajgeraj