Gëzim Ajgeraj

LETËR TË DASHURVE TË MI

Ta shijoni ju bukën e kurbetit
Kur shtrohet në sofer i ngjanë pelinit
Mos ulëshi kurrë fjalë e amanetit
Large bukës së mallit sofrës së mërgimit

Me të djegëshmin malle letrën e kam shkruar
Kërkoni atje ëndrrat ti ndërtoni
Se këtej nga ne mbetesh i harruar
Udhët dhe kurbetin përherë ti mallkoni

Nga Alpet e Zvicrës sotë kur ju shkruajë
Me dorën plot dridhmë e lodhjen mbi ballë
Na është shtjerrë djersa këtij dheu të huajë
Nga motet e mosha të djegur në mallë

Në këtë vend vëlla ka një moto tjetër
Njeriu lindë për punë jo për të jetuar
Këtu jemi numër dhe asgjë më tepër
Numër si robotët veq për të punuar

Neve vëlla i dashur jemi të mallkuar
Tek i djegim motet e ushqejmë shpresën
Fillojmë paradiellit deri përënduar
Me keto udhë mërgimi e djegim vetveten

***

Shpeshherë e kujtojë orën e Historisë
Kur mësonim në libra për skllav e pronar
Mos bini në kurth udhëve arratisë
Vërtet ky kapitull nuk ishte përrallë

Kush shet lumturi nga kjo udhë e jonë
Moti i ka shitur i janë vërbuar sytë
Do të mbetet i huaj nga do e ku shkon
Për herë do të ngelë në klasën e dytë

Ta kujtoj mëmëdheun se ku e ka lënë
Dhe zjarrin në votër qysh moti të shuar
Njësoj sikur njerkës kur i thuhet nënë
Nën strehën e huaj përherë i mallkuar

Mbetëm vetëm numër tani mbi këtë top
Të huaj këtu të huaj atje
Ku ta djeg këtë emër e ti bëj një gropë
Ah, këtyre ikjeve njerëz pa atdhe

Një skaj pasqyreje e udhëve mërgimit
Të shiheni ju atje e ju mërgimtarë
Lërini lakmitë ikjeve harrimit
Shikoni ballin tuaj të zhuritë në mall

***

Një cicërrimë bilbili në dritare ra
Me rrezet e diellit mbushëlloi Vërrini
Isha në mëmëdhe s'më rëndoi ky mall
Largë këtyre udhëve që më sjelli trishtimin

Në pëllëmbë të dorës Vërrini më ra
Rrëzë bjeshkëve të Sharrit deri buzë Pashtrikut
Të shihni ç'fusha Prizreni ka
E ne i braktisim vai për ne lum miku

Dhe këto bjeshkët tona minerale plotë
Kërkojnë djersën tonë ti thirrim kthimit
E ne nëpër botë mallit derdhim lot
Hym në hak të mëmëdheut na mbyti mallkimi

***

Asgjë s'janë të mirat në dheun e huajë
As fjalën mërgim më s'mund ta duroi
Ah kjo fjalë plotë mall po më bën të vuajë
Larg këtyre udhëve kush mos ta provoi

Ruaju harrimit një mik më tha
Se dheu i huajë shumkëndë ka harruar
Si Prizreni ynë vend në bot nuk ka
Të mirat e huaja shumkënd e kanë mashtruar

Kjo fjalë më hodhi larg në Andaluzi
Dhe Alkimisti i Cohelos tek bredh nëpër dhe
Njeriu shëtit boten shpesh për pasuri
Ndërsa pasurinë e ka në atdhe

Gëzim Ajgeraj, Mars 2008,