31 dhjetor 2008

TREGIME PËR FËMIJË - Gëzim Ajgeraj

GËZIM AJGERAJ


http://www.metaforapoetike.de.vu/
http://www.gezimajgeraj.blog.com/


LETËR GJYSHIT

Xhineta sotë i kishte mësuar të gjitha shkronjat e alfabetit në shkollë, vraponte e gëzuar me çantën në dorë drejtë shtëpisë, që ti tregonte sa ma parë nënës dhe babait, se tani më dinte të shkruante.
Gëzimin e sajë po e vërente edhe nëna nga dritarja e kuzhinës, ku po e pregatiste ushqimin e drekës.
Nënë – thirri voglushja derisa po hynte në derë,
tani di të shkruaj, dhe ju hodhë nënës në përqafim.
Të lumtë bija ime, të lumtë- e shtërngoi nëna në përqafim dhe e puthi në faqe.
Të lumtë voglushja ime – përshpëriti babai nga prapa.
Tani më i kamë mësuar të gjitha germat, baba, dhe ju hodhë në përqafim, do ti shkruaj edhe gjyshit një letër , që ti tregoj se kam mësuar të shkruaj.
Sa do të gëzohet gjyshi kur ta sheh letrën tënde – i tha nëna , duke ja lëmuar flokë Xhinetës dhe vazhdoi punët në kuzhinë, ndërsa babai e mori Xhinetën për dore dhe hynë në dhomën e ditës, për ti shkruajtur gjyshit letër.
Xhineta e mori një fletë dhe lapsin dhe nisi të shkruajë letër.
Papritmas ajo e hodhi lapsin mbi tavolinë dhe filloj të qajë,- unë nuk di ta shkruaj fjalën gjyshë, unë nuk di të shkruaj shqip, fliste e zemruar.
Qetsohu moj bijë, qetsohu - e mori në ledhatim babai, edhe atë do ta mësojmë.
Alfabeti ynë ka më shumë shkronja, ato janë:tridhjetë e gjashtë, pra ka më shumë se alfabeti i gjuhës gjermane.
Unë dua ta mësojë edhe alfabetin tonë – fliste duke dënesur Xhineta.
Do ta mësosh, do ta mësosh – ja lëmoi flokët babai dhe u zgjua nga vendi.
Nga mesi i librave të veta , ai e nxorri një abetare që e kishte sjellur nga Kosova, kur kishte qenë për pushime.
Kjo është abetarja e jonë mojë bijë,këtu është i
shkruar alfabeti i gjuhës shqipe, ja vuri përpara librin Xhinetës dhe filloi të ja mësoi germat të cilat nuk i kishte mësuar në alfabetin e gjuhës gjermane.
Xhineta filloi të buzëqeshë dhe me një interesim të madhë përqendrohej në mësimin e babait.
Është më e mirë abetarja e jonë, ajo na mëson më tepër, përshpëriti me një zë të ëmbël Xhineta, që tani më ishte qetsuar.
Po bija ime, ajo ka më shumë germa, na mësonë më tepër.
Pas tri ditë mësimi me babain, Xhineta i mësoi edhe germat që nukë i kishte mësuar në shkollë dhe u gëzua shumë.
Tani di të shkruaj – kërcente nga gëzimi nëpër dhomën e ditës Xhineta.
Mori një letër dhe lapsin dhe i shkroi gjyshit dhe gjyshes në Kosovë.
Nënë – thirri Xhineta, sa do të gëzohen gjyshi dhe gjyshja kur ta marrin letrën.
Të lumtë bija ime.
Të lumtë – i uroi babai Xhinetës.
Të falemënderit baba – ju falemënderua Xhineta babait, që ja mësoi të gjitha shkronjat.
Xhineta e mori letrën dhe vrapoi deri në postën më të afërme të qytetit, në sportelin e postës
,xhaxhi i tha: dua që këtë letër ta dërgoj në Kosovë – ja dha letrën xhaxhit në sportel dhe të hollat për pullën postare që ja kishte dhënë babai,dhe u kthye e gëzuar në shtëpi.

Zvicër, 09.02.99.


GABIMI I DRILONIT

Driloni,Artani,Vjosana,Ardiani, janë që prej dy vitesh bashkë, ata kanë ardhur me prindërit e tyre këtu në mërgimë dhe jetojnë në një qytetë.
Qdo ditë shkojnë në shkollë bashkë, luajnë, mësojnë, bile edhe në grupin e recitatorëve janë të gjithë së bashku që prej dy vitesh.
Ata për qdo festë i pregaditë mësuesi i mësimit plotsues në gjuhën shqipe, ku me recitimet e tyre i kënaqin mërgimtarët tanë.
Edhe mësuesi është shumë i mirë dhe punëtorë, ai nuk përtonë fare, për qdo festë me grupin e voglushëve pregaditë recitime dhe këngë.
Para qdo koncerti ai u caktonë poezi fëmijëve, pastajë për qdo fundëjave mbanë pregaditje , që ditën e festës, fëmijët të dalin sa më të mirë.
Driloni – është anëtarë i grupit letrarë, por është ca i llastuar, shpeshë mungonë edhe në prova, bile një ditë i kishte thënë Vjosanës:
Unë jamë më i miri , recitatorë i grupit, mua s`më duhen pregaditje – i kishte folur me mburrje.
Të gjithë shokët kishin qeshur – ha ha ha
dhe ai ishte hidhëruar, e kishte ikur nga loja.
Fjala kishte shkuar edhe te mësuesi.
Një ditë para shokëve, mësuesi tha: të gjithë jeni të mirë, ndërsa ti Drilon je ca mburravec, por ti duhet ta largoshë atë veti, sepse do të të kushtojë në jetë.
Driloni, nuk foli gjë, vetëm e uli kokën në bankë.
Mësuesi, për mungesat e tija i kishte treguar edhe babait të Drilonit, bile babai i kishte thënë se:
Ai nga shtëpia niset e më thotë se shkova në prova dhe ikë me biqikletën e tijë.
Kështu mësuesi e kishte zbuluar se edhe babain e kishte gëjyer, bile ishte nevrikosur shumë.
Porë asnjëherë mësuesi nuk e kishte larguar nga koncertet, duke shpresuar se Driloni do të përmirsohet.
Erdhi dita e 28. Nëntorit, të gjithë fëmijët ishin veshur bukur dhe ishin bërë gati për në festë, secilit i dridhej zemra se cili do të recitojë më bukur, kush do të prezentohet më mirë para masë së tubuar në sallë.
I pari në skenë duhej të dilte Driloni, pasi që spikeri e kishte paralajmëruar emrin e tijë.
Ecte Driloni me mburrje drejtë binës, bile para se të filloi të recitoj, harroi fare të përshëndesë siqë e kishte mësuar mësuesi dhe ja filloi vjershës:
28. nëntori
në sheshin e Vlorës
ka festë Shqipëria
aty ka dalë sotë
e tërë arbëria
u dukë sikur i ngeli në fytë, filloi ti rrudhë krahët, shikoi disa herë majtas dhe djathtas, por si kujtohej se si kujtohej vjersha.
Në sallë plasën duartrokitjet e të pranishmëve.
Driloni kokë ulur u largua nga bina dhe posa doli prapa perdes ja plasi vajit.
Ju erdhi shumë keqë edhe shokëve, të gjithë e rrethuan por nuk kishin fjalë që ta ngushëllonin.
U afrua edhe mësuesi, mos qajë Drilon, herën tjetër do të pregaditesh më mirë dhe sDo ta harroshë më kurrë, filloj të ja lëmoi flokët mësuesi, duke u munduar që ta qetsojë.
Më falë zoti mësues, unë më asnjëherë sdo të mungojë në prova, do të jemë më i rregullt dhe të betohem se do të mësojë më mirë, - sikur gjeti forcë Driloni dhe u qlirua nga fajsia që e kishte bërë.
Të lumtë Drilon- foli Vjosana.
Të lumtë- i thanë edhe Artani dhe Ardiani, bëre mirë që gabimin e pranove edhe para mësuesit, dhe u kapën në përqafim të gjithë shokët.
Ashtu pra, ju tha mësuesi, për festat tjera do të dalim edhe më të pregaditur.
Dhe njëmendë ashtu ndodhi, Driloni më asnjëherë nuk mungonte në prova, edhe me shokë ishte shumë i sjellshëm, bile në konkursin e recitatorëve që u organizua në qytetin tonë , për nderë të flakës së janarit, ai e zuri vendin e parë dhe mori një komplet librash si dhuratë.

Zvicër, 10.02.99.


LULE PËR MARTINËN

Fare afër fushës së tenisit, u ushtronë Martina, banonë edhe Xhineta, nj¨r voglushe shqiptare nga Kosova, e cila ka ardhur me babain në Zvicër para dy viteve.
Ajo qdo ditë në kohën e lirë, zbretë në fushën ku ushtronë Martina dhe fillonë të luanë nëpër fushë me topa tenisi.
Martina e donë shumë Xhinetën, bile shpeshë ajo i bënë edhe dhurata.
Këto ditë Martina gjendet në një turnir tenisi, në Australi, ajo atje e ka fituar qmimin e parë në garën e tenisit, për femra, ndërsa Xhineta është mërzitur shumë dhe menxi e pretë kthimin e sajë.
Xhineta sotë është zgjuar herët, është pastruar, i ka larë dhëmbët, është krehur, bile në flokë ka vënë edhe kordele.
Ndërsa mamaja që e dinë arsyen e gëzimit të sajë,sikur dëshironë ta provokojë ca.
Dukesh shumë e bukur Xhineta – i tha nëna.
Falemënderit nënë – ju përgjigjë me zërin e sajë të ëmbël dhe ju hodhë në përqafim.
Sotë do të kthehet Martina, do të dalë i tërë qyteti ta presë atë nënë, i tregon Xhineta.
Do të dalësh edhe ti – e pyet nëna Xhinetën.
Po nënë, pa tjetër, ajo është shoqja më e mirë e imja, ajo më donë shumë, shpeshë më mësonë të luaj edhe tenis. Unë dua të ja bëjë edhe një dhuratë asajë, dua të ja bëjë një tufë me lule.
Po bija ime – ju përgjigjë mamaja, me gjithë dëshirë, do të gëzohet edhe Martina kur të të shohë.
Po mami, por unë do të ja bëjë dhuratën nga të hollat e arkës sime.
Qeshi mamaja e i tha, po ti blenë babai mojë bijë lulet.
Xhineta e ka një arkë të vogël, që herë pas here babai i sajë të hollat që ja jepë i ruan, që kur të rritet ato të holla ti ketë për vehte.
Unë kamë dëshirë nga të hollat e mia të i blejë lulet për Martinën, mami.
Jo bijë, babai nuk ka dëshirë ti hargjoshë ato të holla, ato do të duhen kur të rritesh, babai do ti blejë lulet më të mira.
Xhineta sikur e hetoi këmbëngulsin e nënës,më nuk deshi ta zgjatë bisedën.
Mirë mami – sikur e pranoi kërkesën e mamasë.
Sa të rregullohet babai dhe dalim së bashku.
Mbasi u rregullua baba edhe nëna, morën rrugën për në drejt lulishtes së qytetit, aty i zgjodhi një tufë me lule vetë Xhineta, lulet i pagoi babai.
Pastajë Xhineta me babain dhe mamanë, dolën

në qytetë për ta pritur Martinën, aty kishte dalë i tërë qyteti.
Xhineta menxi e priste ardhjen e Martinës,dhe ja papritmas u dukë vetura e sajë, të gjithë njerzit e pritën me duartrokitje, hidhnin lule përmbi veturën e sajë, ndërsa Xhinetën nuk e nxënte vendi që ta takomte sa më parë.
Para fushës së tenisit, xhaxhi shoferi e ndali veturën dhe nga ajo doli Martina me një medaljon në qafë dhe një kupë të artë që e kishte fituar në Australi.
Drejtë sajë vrapoi voglushja Xhineta me lule në dorë, - këto lule për ty Martina,urime,urime urime përshpëriti Xhineta dhe ju hodhë në përqafim.
Falemënderit Xhineta,falemënderi shumë, paske dalë edhe ti sotë dhe e puthi në faqe voglushen e voigël Shqiptare.
Sa më ka marrë malli për ty, nuk kamë luajtur fare këto ditë, vetëm pranë televizorit e kam përcjellë lojën tënde, sa jamë gëzuar.
Faleminderit- i tha edhe një herë Martina dhe e përqafoi edhe një herë, pastaj ajo u ngjitë në binë ku ishte pregaditur më parë që ajo të mbajë një fjalim para qytetarëve të tubuar.
Ceremonia e kremtimit vazhdoi deri në mbrëmje, ndërsa Xhineta e vogën nuk i ndahej Martinës.

Ceremonia vazhdoi deri natën vonë, ndërsa Xhineta me babain dhe mamanë u ngjitën lartë në banesën e tyre që e jishin fare pranë fushë së tenisit, ku ushtronte Martina.
Atë natë edhe Xhineta ishte ndjehej shumë e kënaqur, edhe një herë para se të shkonte në gjumë ju falemënderua mamasë dhe babait që ja kishin plotsuar dëshirën dhe shkoi për të fjetur.

Zvicër, 13.2.99.


NË BJESHKËT E HAIDIT

Dielli vetëm sa i kishte lëshuar rrezet në dritare,Mimoza ishte zgjuar nga gjumi, atë gati tërë natën nuk e kishte zënë, nga meraku për shëtitjen që ja kishte premtuar babai këtë fundjavë në bjeshkët e Haidit.
Mimoza vetëm sa i ka mbushur tetë vjetë dhe shkonë në klasën e parë në shkollën fillore, në një qytetë të Zvicrës.
Tani i ka mbushur dy vite që ka ardhur me babain në Zvicër, por asnjë herë nuk i hiqet mendja nga vendlindja, qdo ditë ajo i kujtonë shokët dhe shoqet atje në Kosovë.
Fundi i javës për Mimozën vjenë shumë i gëzuar, sepse babai i sajë i ka dy ditë të lira dhe ato i shfrytëzonë për shëtitje dhe vizita, e që edhe Mimoza shkonë me ta.
Që prej ditës kur e ka shikuar në televizion filmin e vizatuar për voglushen Haidi, Mimoza vazhdimishtë i kërkonë babait që të të dalin në bjeshkë, pasi që jetojnë fare pranë tyre.
Këtë të shtunë ata kanë vendosur të shkojnë në shëtitje.
Mir mëngjesë babi, mirmëngjesi mami- përshëndeti mimoza dhe nxitonte që sa më parë ti pastronte faqet dhe dhëmbët dhe të bëhej gati për shëtitje, pastaj i krehu flokët dhe u vedhë.
Sa e hershme na qenke bërë sotë Mimoza- i tha mamaja.
Mimoza sikur u ndie krenare dhe mori guxim që të nxitoj e ti bëjë gati edhe këpucat për në bjeshkë.
Pasi u pregaditën dhe i bënë gati gjërat ushqimore, e hëngrën mëngjezin e u nisën me veturën e babait deri ku ishte fundi i rrugës automobilistike.
Unë do të eci e para,- tha mimoza dhe nisi të vrapojë drejtë bjeshkës përpjetë.
Babai dhe mamaja, shpeshë ndaleshin dhe pushonin, ndërsa Mimoza vazhdimishtë ecte e
para, dëshira që të arrijë sa më parë lartë në bjeshkë e mundonte së tepërmi.
Ty nuk ta kalonë askushë sotë Mimoza- i tha mamaja me gjysëm zëri, sepse ishte e mbushur frymë nga lodhja.
Dua të arrijë sa më parë mama- dhe hapi krahët, e nisi vrapin duke thirrur: Haidi, Haidi,Haidi
Dhe këndonte këngën e haidit në gjuhën gjermanishte,të cilën e kishte mësuar nga televizori.
Më në fundë, pas një rruge të gjatë dhe të lodhëshme që e kishin bërë, babai, mamaja dhe Mimoza, arritën në shtëpizën alpike, ku sipas legjendës kishte jetuar voglushja Haidi me gjyshin e sajë.
Ajo ishte një shtëpizë e vogël, rrëzë bjeshkëve, brenda ishin disa enë të cilat i kishin shërbyer gjyshit të Haidit, për mjeljen e bagëtive, si dhe disa enë të tjera që ishin përdorur për pregaditjen e ushqimit.
Mimoza dukej shumë e lumtur, sepse asajë ishte plotësuar ëndrra dhe dëshira e sajë që e kishte munduar prej kohësh.
Babai sikur e kishte hetuar gëzimin e Mimozës dhe sa për ngacmim e pyeti:u kënaqe Mimoza?
Po babi- ju përgjigj ajo, të faleminderit shumë, që ma plotësove dëshirën, ju falemënderua voglushja.
dita kishte ikur, dersa të tre ishin drekuar, me ushqimin që e kishin marrë me vehte dhe kishin shetitur bjeshkëve për rrethë.
Tani mundë të shkojmë- propozoi Mimoza, edhe babai që e kishte kuptuar se voglushes ishte plotësuar e gjithë dëshira që e kishte pasur, për ti bërë vizitë shtëpizës së Haidit, u pajtua me propozimin e së bijës dhe morën rrugën teposhtë bjeshkës.
Pasi ishin kthyer diku rreth mbrëmjes, Mimoza menxi kishte pritur të hanin darkë , të pastrohej dhe të shkojë në gjumë.
Ajo atë natë fjeti shumë e qetë, nga lodja e rrugës që e kishte bërë, ndësa të nesërmen u zgjua shumë e lumtur dhe me plotë kujtime për vizitë në shtëpizën e Haidit.

Zvicër,11.2.99.

GABIMI I DRILONIT

Albani dhe Driloni janë shokë të mirë, ata mësojnë në një klasë e janë nxënës të klasës së katërt, në shkollën fillore në një qytezë të Zvicrës.
Janë shokë të pa ndarë edhe gjatë kohës së lirë, në shëtitje, në mësime edhe në shkollë.
Shpeshë ata shëtisin edhe me biqikleta shetitoreve të qytezës.
Ata qdo të mërkurë pasdite e kanë të lirë, nuk kanë mësim në shkollë, prandajë edhe shpeshë dalin shëtisin së bashku.
Një të mërkurë Albani erdhi para banesës së Drilonit, e shtypi zilen dhe para derës qëndronte hipur mbi biqikletë.
Pasi doli Driloni para derës,Albani i tha:Drilon,pasi që sotë është kohë e mirë, unë mendova që të shkojmë në pishinën e qytetit.
Driloni ofshani një herë u ndalë ca dhe mendoi, kamë shum dëshirë , por nuk di fare notë, më e keqja se babai dhe mamaja gjenden në punë, e unë nuk i kamë pyetur fare.
Sa për notë, do të të ndihmojë unë- i tha me një farë krenarie Albani, duke rrahur gjoksin e vetë, eja të shkojmë.Fjalët e Albanit, ja thyen mendjen
Drilonit, shpejtë e shpejtë u futë brenda , i mori rrobat për larje, pastaj edhe biqikletën dhe ikën
drejtë pishinës.
Albani e njihte notin, pasi që në Kosovë ishte mësuar ujrave të Drinit të bardhë, sepse fshati i tijë gjendej afër lumit dhe noti për të ishte sportë i njohur, ndërsa Driloni vinte nga zonat e thella të Malësisë së Vêrrinit, prandaj edhe nuk kishte pasur mundësi ku të moesohej notë.
Eja, eja, - e thirrte Albani, që notonte ujit të pishinës.
Kamë frigë, sprapsej Driloni, do të provoj ku nuk është shumë thellë
Hidhu, unë do të të ndihmojë, hidhu.
Pas disa lutjeve të Albanit, Drilonit sikur ju mbushë mendja, mori hovë mbi pushimoren e pishinës dhe u hodhë në ujë, por pa pritmas ai u fundosë në fundë të ujit.
Këtë fundosje të Drilonit e kishte vërejtur me kohë edhe kujdestari i pishinës, i cili pa një pa dy u hodhë në ujë dhe e shpëtoi Drilonin nga rreziku, pastaj e nxorri në skajin e pishinës e filloi ti japë frymarrje në gojë, deri sa Driloni filloi të kollitej dhe të vjellë.
Për rreth tyre ishin mbledhur shumë njerzë dhe me keqë ardhje e përcillnin ngjarjen e Drilonit.
Pasi i zgjua dhe kaloi rreziku, kujdestari i pishinës, e mori me veturën e tijë dhe e solli në spitalë, kur mjeku e konstatoi se rreziku i kishte kaluar ai e solli deri në shtëpi, për të cilën edhe
Driloni tani më e kishte kuptuar gabimin, ju falemënderua shumë xhaxhi kujdestarit të pishinës dhe i kërkoi të falur me premtimin se një gabim të tillë më nuk do ta bënte kurrë.
Për ngjarjen e Drilonit u njoftua edhe babai me telefonë nga ana e kujdestarit të pishinës, i cili u shqetsua shumë dhe i qortoi edhe Drilonin e Albanin, të cilët i dhanë fjalë se më kurrë nuk do të shkonin në pishinë pa prindërit dhe pa lejen e tyre.



Udhëtimi për në Kosovë

Ardi i vogël ka dy vite e gjysmë që jetonë në Zvicër,ai tani shkonë në klasën e pestë, ndërsa sivjetë për pushimet e tetorit , ka vendosur që me babain me mamanë e vëllaun Artanin ti kalojnë pushimet në
Kosovë. Pasi që atje edhe lufta ka përfunduar.Ka ditë që as gjumi nuk e zë, ai ka mallë për gjyshin e gjyshen , djalin e xhaxhait Durimin,për shokët e shkollës atje në kosovë, çdo ditë ai fletë për shokët, çfarë do të u dërgojë atyre për dhurata , si do të kalojë atje, shpeshë edhe humbet në mendime, dhe koha nuk i shkonë
çdo ditë i numronë në kalendarë dhe i thotë babait, sa të gjata më duken këto ditë,
ndërsa babai e qetsonë duke i lëmuar flokët dhe i jepë shpresë. Natën e fundit, përpara udhëtimit ai as që vuri gjumë në sy, gjithë natën këndoi në vehte, s`përmbahej do të nga gëzimi.Të nesërmen fluturimi i aeroplanit ja mbushi fytyrën me buzëqeshje, ai shpeshë e pyetë babain ; kemi edhe shumë udhëtim babi? dhe shikonë nga dritarja e vogël e aeroplanit.
Ja edhe pakë, sa të kalojnë dy orë dhe do të aterojmë në aeroportë. Pas dy orëve aeroplani ateroi në aeroportin e Shupit prej nga pastaj me autobusë vazhdoi rrugën drejt Kosovës.
Ardi çëndronte i heshtur, dhe nganjëherë pyeste babain: Kurë do të hyjmë në Kosovë.
Bjeshkët që e përcillnin rrugës gjarpërore, e sollën në hyrje të Kaçanikut, pa pritmas u thye heshtja .Ja Kosova tha me zë të lartë Ardi, dhe u gëzua shumë, i shihni ato shtëpi të djegura, erdhëm në kosovë - ju drejtua babait.Prej ku e di e pyeti babai ? Ardin sa për kuriozitet.Ja tha : kjo është kosova , këto shtëpi të djegura i shikoni, i ka djegur Serbia,unë i kamë parë në televizorë, të kujtohet babi ? pyeti ai.po, po tha babai, shikimi i tijë tretej atyre shtëpive mbi shpatije, të bëra shkrum e hi nga barbaria e armikut.A kemi edhe shumë rrugë babi ?e pyeti Ardi, deri në fshatin tonë.
Kemi edhe një orë , i tha babai.Vështrimi e tijë tani më ishte bërë i dhimbshëm,ai e mbylli gojën,nuk fliste fare më, ndërsa shikimin e mbante jashtë dritareve të autobusit, kah shtëpit e djegura.Edhe pse babai vazhdimishtë e ngacmonte ai nuk fliste fare,skenat e shtëpive të djegura që i çfaqeshin nga dritarja e autobusit,ja vodhën gëzimin e kthimit në atëdhe, kështu gjatë gjithë rrugës deri në fshatin e tijë ai nuk e foli as një fjalë më.Vrapi i tijë drejtë përqafimit të gjyshes, e mbushi lotë mallëngjimi atë, e përqafoi fortë gjyshin e gjyshen, sa u qmallën atë mbrëmje.

Nuk ka komente:

Posto një koment