Malli, metaforë në mes

Gëzim Ajgeraj

http://www.metaforapoetike.de.vu/
http://www.gezimajgeraj.blog.com/

MALLI, METAFORË NË MES

1.

Zjarri mes nesh i doxhi të gjitha
kujtimet kohëperenduara e ëndrrave
udhë pa mbarim

hapat e voglis që i bëmë bashkë
pluhur i harrimit
mbuluar i ka

vetëm kujtimet shëtisin mallit
të fjalëve tona
ne të dy largësi në mes

***
Digjet zjarrit
në flakën e largësive
që s'shuhet mes nesh

është vullkani ku digjen vitet
mos ju tremb përshkimit të jetës
të të zejë trishtimi i asajë që po ikën

vjeshta po vie e verdhë
dimrin paralajmëron

shtrohet ecjes tënde
si borëbardha
e di

mbrëmë kam ecur
ëndrrave të voglisë

***

Një gurë në malësi
e di se më pret
këtu as varrë s'kamë

i huaj përjetë
mbi një kodër Vërrini
pretë hija

dhe balta e errët
ku prehet përjetësia

atje këndonë qyqja më bukur
mbi degët e dushkut plotë hije


2.
Nata plot hënë të shoqëron
përpara ditëve tua plotë shpresë
librat fletoret shënimet më s'do të flenë
gjumit tënd të trazuar

Si të agojnë mëngjezet
pa diellin e sharrit

zjarri i mallit tënd
e djeg qdo ëdër
në shpresën e dritës

***
Ti lis i atdheut
i rrahur erërave të ballkanit
pathëshmëria e jote
hijëzon qëndresë
vakë zemrat e nënave
atje e këtu
me shpresën e kthimeve
që rritet ditëve
të mbathcave tua

***
Merimangë është bërë qielli
përpara derës së votrës

kullën e mbyti pritja
ditëve pa ty

nënlokja e qulli shaminë
shi bie pa pra qiellit të sajë

vjeshta po afronë
dil sa s'të ka zënë borëbardha

***
3.
Shtatit tëndë ende therin kohëkuqet

Në dhembjen time ikjet e zeza
përshkojnë rrjedhën

kur të ndahen motligat
si të dalë nga kjo ëndërr

***

O nënlokja e ime
e kalitur furtunave
nëpër mote barbare

je bërë lulëbozhure
që skuqesh qdo ditë
nga secili
që kalon andej pari
plagëve tua

e unë
e mbledhë zemrimin barbar
e rrebelohem
nga dhembjet e plagëve

***

Kullës ende s'ia kam fshirë blozën
mi ruan kujtimet

dhembja ka hyrë në palcë
si zjarri i kullës djegë

ka mote në vetmi
jam bërë zog shtegëtar

ti atje e unë këtu
metaforë e mallit në mes

13.5.04, Zvicër


MALLI

Folezës së kujtimeve u trazua
iku diku në rini
një malë plotë me dëshira
hapëroi pa më pyetur tek ti

Më la diku të vetmuar
zjarri i kujtimeve u rizgjua
drejtë teje ka fluturuar
moj gërshetëza me sy të shkruar

25.2.04


KUJTIMET

Ikën kujtimet diku largë rinisë
një mbrëmje tek e vëja poezin në gjumë
po kthehesha nga shëti e shatërvanit
kjo natyrisht është plagë, dhembë shumë

Ndaj i falem shkëlqimit të hënës
që ma mbajti dritën në parmak
çfarë ti japë vargut ti marrë amzës
ti e din moj flokë përdredhura shtatëgjatë

diku në memoaret e zemrës
ëndrrat të thurin vargë.

26.2.04

KUJTIMET 1

Ëndrrat mi morën rrugët e ikën
një bjeshkë plotë me lule e dëshira
dhe vargu që aqë gjatë e prita
u arratis mallit e erdhi tek ti

e presë të më kthehet fjala
të paktën të bukurës poezi
iku me ëndrrat dhe malli
mbërtheu diku tek ti

diku shpalosin gërshetin e kujtimeve
qlodhen në dashuri

26.2.04

DËSHIRË E VRARË

I fali pranvera një lule në ballë
Një vashë me sy deti më mbyti në mallë
Dritën i dha dielli qiellit flatëruar
Bardhësin e bores flokë praruar

Të lehtë i dha krahët flutur përmbi lule
Më vrau flatër e sajë ëndrrat mi përkule
E lig u shtrua kënga se më mbyti vetmia
Shpresa u bë ëndrra përvëlon largësia

Bukuri e sajë vret ëndrrat e bardha
Dehet ligësia e shtrohet përpara
Bëhen ëndrrat pluhur në këmbët e sajë
Mollë e ndaluar një dëshirë e vrarë

Tani, largë e kërkojë e dehem në mallë
Ëndrra ndizet prush e zemra plot zjarrë
E ikin kujtiet pervëlonë vetmia
Mes largësive tona urë dashuria

Ah, ni kjo dëshirë sa më bën te mjerë
E ndjek nga pas veq ëndrrat mi vjedhë
Tek hija e sajë humbet e harruar
Digjen flakë shpresat diku të vetmuara

Mars, 2004