TREGIM: KUJTIME E DHIMBJE

Gëzim Ajgeraj

www.metaforapoetike.de.vu
www.gezimajgeraj.blog.com


KUJTIME E DHIMBJE

Kishte kohë që nata e kishte veshur vellon e zezë. shkëlqimin e hënës ia vidhnin ca re të zeza, që ja shtonin trishtimin e asajë nate. Nga njëri skajë i dritares, vështroja qiellin e zymtë të mbuluar me re, që kishin munguar gjatë gjithë prillit. Ndoshta ishte kjo nata më e trishtë për mua gjat gjithë këtijë muaji. Pamja e sajë sikur më fuste trishtim. Pikërishtë atyre çasteve mu kujtuan miqtë e mi diku largë në Prishtine. Sa mallë ndjeva atyre çasteve. Mallkova udhët e mërgimit. Largësinë. Kohën aq te cinguar që po ma vjedhin udhet e mallit. Mallkova gjithqka me këto udhë. Dhe në ato çaste kujtova një vargë të mikut tim;
A besoni se ndjej mall,
te pashuar per,
shpeshhere ulem ne ndonje cafe
apo restorant
marre nje kafe për vete dhe per ju,
fill i vetëm
(ME BESONI)
Sytë mu mbushën lotë. Kujtova mikun tim te sëmurë dhe një ndjejnjë dhimbje më ligështoi. Pikërishtë atyre çasteve mu kujtua shëtitja nëpër Prishtinë. Kujtimet filluan të përzihen si një lëmsh. Vapën e verës që përcellonte mbi ne e shuam në kopshtin e hotelit Grand. Mikut timë e shkëlqente nuri atyre çasteve. Kishim kohe nuk ishim pare. Isha une ai që mungoja. Megjithate miku i kuptonte vuajtjet e mërgimit. Na mungon Flori, më tha, ka ikur në pushime. Sikur ma kishte lexuar deshiren e atij udhetimi. Ne do te kthehemi përsëri në Prishtinë dhe do ngrejm edhe dolli bashkë, ndoshta në festat e librit, i thashë. Me një luhatje të kokës, sikur deshi të më thoshte diq, por fjalë nuk nxorri nga goja. Herë herë ndrronin ndonje fjalë edhe dy miqtë tanë Dr. Afrim Poniku dhe z. Hajdar Fejzullahu, i cili ishte mik i ngushtë i I. Herë herë, miku imë ulte kokën dhe sikur ai qëndrim i tijë ndjellte trishtim në mua. Ishte i qetë. Nuk jepej lehtë. Megjithatë mua më bënte të brengosesha, se me shëndetin nuk ndjehej mire. U ndamë asaj pasditeje gushti, me urimet me te mira, deri ne vitin tjetër. Të gjitha këto kujtime, më përzihen si një lemsh. Tani që e dija, se miku imë po luftonte me sëmundjen, po më ngjallte trishtim. Një telefonate qe e planifikoja, tani më ishte vone. Nuk kisha kujt ti rrëfeja për ato qe po i bluaja në koke. As trishtimit të natës plotë re të zeza që po e vërbonin hënën. Isha kthër në nje pirg të heshtur pranë dritares, ndërsa prapa meje në dhome shpërndahej shushurima e televizorit, që ma vodhi shikimin. Pikërishtë atyre qasteve, një lajm i pikëllueshëm, ra në dhomë. Si është e mundur, që miku imë I.P. të ikë kaq shpejtë, të paktën pa lamtumirën e fundit. Vdekja s'pët. Lotët më shkonin fytyrës teposhtë. Më dukej se diqka po ikte nga unë. I mbështetur në parmakun e dritares, kisha humbur i teri. Nuk e di sa kohë kishte ikur bashkë me terrin e asajë nate fundë prilli. Dhimbja ishte e madhe. Nuk di as vetë si ta spjegoj të tërën. E kam vështirë të qetesohem as pas këtyre katër-pesë ditëve. Si është e mundur, që miku imë të ikë pa lamtumirën e fundit. Vdekja vjen papritur, pa e thënë as lamtumirën e fundit. Dhimbja mbetet plagë ndër ne. Mungesën do ta ndiej gjithmonë, miku imë I.P. I pa harruar përjetë.

Zvicer, 3.5.2007.