Tregim: Copat e dorëshkrimit të djegur

Gëzim Ajgeraj

http://www.metaforapoetike.de.vu/
http://www.gezimajgeraj.blog.com/


COPAT E DORËSHKRIMIT TË DJEGUR

Apologjia e krimit kishte ndodhur, ishin rrokullisë ditë e muajë, edhe ditëbardha kishte hapëruar dheut të Arbërit. Barbarët kishin ikur drejtë veriut, prej nga kishin ardhur, jo me dëshirën e tyre, sepse filozofia e luftës gjithmoë ka njohur humbës dhe fitues. Ata që kishin humbur luftën, papa i kishi lënë gjurmët e krimit, tokën e shkrumbuar, kodra të mbushura me varre, plagë të hapura, fëmijë bonjak, nëna pa djem e nuse pa burra. Të mbijetuarit, nuk kishin kohë t¨i gëzonin ditës së bardhë, ata sanonin plagët, rindërtonin kullat e rrënuara, jetën e shkatëerruar nga barbari që iku. Dita e bardhë që erdhi, na gjeti mbi hirin dhe blozën e kullës së bërë shkrumë e hi, përpëlitjeve të paktën për të bërë një vendë natën e parë të lirisë. Hirit të biblotekës shprisheshin shkronjat, që kush e di për sa shekuj ishin mbledhë ato, për ta ruajtur lashtësinë e gjuhës sonë. Përpjekjeve për të i mbledhur ato hirit, të paktën për ta bërë një faqe bashkë, copëzat e dorëshkrimit të djgur, grimcoheshin hirit, ndërsa shkronjat që herë herë fshiheshin në letrën e djegur treteshin blozës që shëndrrohej në grafite të zeza duarëve. Zjarri i kishte pëpirë gjithçka, ndërsa thirrja e kujtesës se mos të paktën nga arkiva e memorjes është ruajtur diq, ngjallë frikën e mëkatit. S'dua të bëjë dy herë krim, i thirri vehtes, s'dua që edhe unë të jemë bashkëpjesmarrës në këtë krim, ndoshta i ka mbuluar harresa, le të u mbetet krimi atyre që u takonë. Ndërsa kujtimi për dorëshkrimin e djegur, le të mbetet si kujtim i dhembshëm për autorin.
Gëzim Ajgeraj, 1999, Malësi e Vërrinit.