PËR REVISTËN METAFORA

Gëzim Ajgeraj

http://www.metaforapoetike.de.vu/
http://www.gezimajgeraj.blog.com/

METAFORA

Udhëtimi nëpër metaforë është udhëtim brenda magjisë së fjalës së shkruar, brenda të cilës fiksohen çastet e egzistencës dhe udhëtimit tonë, pa qofshin ato qaste të pa përsëritshme. Ajo na kthen në kujtesë, na nxjerr nga harrimet, na i rikthen çastet, pa le të jetë ai i qastë edhe një sekondë i fiksuar në të. Brenda kësaj magjie të fjalës lidhen çastet, kujtimet ëndrrat. Pra vjen një qastë që sikur të zgjon nga ajo ndjenjë e dhuntisë së brendshme, qoftë edhe e harruar diku. Dhe ky udhëtim, së bashku me metaforën, mbjellë dashuri, shëron plagë, ndjell ëndrra të bardha, diellin e lirë, për të na i mbytur verbimet tona, që ndonjëherë mundë të na pushtojnë. Udhëtimi me të, dëshmon egzistencën tonë, brenda të cilës përpëlitemi përditë. Aty ka jetë, trazime, shqetësime, shpresë, dritë, këngë për të na i ushqyer ëndrrat tona. është vete magjia e fjalës, fryma e sajë, vargu të cilat shkrihen brenda sajë. I gjithë misteri i këtij vargu, ka dritë që na prinë përpara në udhëtimet tona. Ajo qan re, vranësira e mote të liga, për të na nxjerrë përtej hapësirave të bardha. Dhe ky çlirimi, vjen si një dritë e re, si një ëndërr e bukur, si një vizon në këtë udhëtim. Ajo tani më bashkëjeto me ndjenjat tona, na i ruan ato si kujtime të pa harruara, gjatë një bashkëudhëtimi plot mister. Ajo bashkëjeton edhe me ndjenjat e brezit tim, miqëve të mi, që ëndrrat e tyre i shkrijnë brenda magjis së sajë. Në këtë udhëtim mbijetese, bartë gjithmonë shpresë, për një të nesërme të bukur, kur dihet se në ç'kohë meditojmë sot. Ajo vjen tek ju, herë si kujtime të trazuara herë si dhembje e mall, por me vete ka shkëlqimin magjisë së fjalës, pa tjetër plotë shpresë. është dashuria si ëndërr e trazuar, e cila e bashkëshoqëron metaforën. Të gjitha ato vijnë si lutje si dashuri e pa jetuar, që jeton thellë në në magjin e fjalës. Duke e sjellë me vete dritën, shkëlqimin e fjalës së lirë. Brenda këtyre tingujve të fjalës së lirë, ndërtohen këngët e ardhjeve të bardha, liria, për të cilën njeriu aq shumë sakrifikon nga vetvetja. Pra, le të vijë metafora tek ju, si shpresë për çlodhje, pas gjithë atij udhëtimi te lodhshëm që na bashkëshoqëroi epokën tonë. Ndërsa malli i ynë, le të vijë si çlodhje mes jush, për të na i ndjellë kthimet tona, mbathcat tona, që kanë tretur udhëve të harrimit. Le të vijë ajo tek ju, bashkë me muzën tonë, si një shkëlqim Sharri, që e bartim me vete në këtë udhëtim. Të paktën pak shpresë nga shkëlqimi i fjalës, për të ju thënë; ju dua të lirë e plotë dritë, njerëzit e mi!

31 mars 2005, Zvicër

METAFORA

Magjia e fjalës, ku shkrihen gjithë notat e gjuhës sonë shqipe rrodhi si një melodi e pa pritur dhe hyri në metaforë. Ajo gjate kishte udhëtuar me ne. Kishte shekuj që ishte ndrydhë brenda fjalëve tona. Na kishte shoqëruar në fjalë, në këngë e në vaje. Ku s`na kishte shoqëruar ajo. Gjallë na e kishte mbajtur shpirtin e ku s`na kishte gjetur. Në gëzime e hidhërime. Ajo kishte bërë udhë bashkë me rrënjët tona. Na kishte ngacmuar herë si muzë e herë si fjalë, deri sa ishte bërë varg. E gjetëm në libra, në fjalë. Na kishte pritur ardhjes sonë. Kishte kaluar fusha, male e dete. Tretë në arrati. Udhëve na kishte gjetur, si një zog i vetmuar, e pa fole. Gjatë kishte bredhur këtyre udhëve së bashku me ne. Ah sa gjatë. E kishte djegur malli, mes fjalëve të huaja. Një ditë kishte shpërthyer hapësirave tona dhe me diellin e sajë të ngrohtë, si një rreze Sharri kishte ndriçuar hapave tona. Ah, ç'magji ka shkëlqimi i sajë. Me asgjë s'matet ajo. Shëron dhembje, plagë. Bashkon brigje, thurë ninulla, rrit vogëlushët në djepa, u këndon trimave të atdheut, lirisë. Me të jehojnë fushat e malet, sheshet e qytetet, këndojnë vogëlushët në klasa, mbushëllojnë librat. Me të shkruhen këngët e jetës.

Gëzim AJGERAJ, 30.3.05, Zvicër


DËSHIRA QË MË NXJERRË NGA HARRIMI

Nga sirtari i moqëm i dëshirave të mia, e nxnorra atë. Ka kohë që ndrydhet e pa prekur thellë, dhe ma kërkon dritën. Është fuqia e fjalës, metafora që kërkon tjetërsim. Është një ngacmim i brendshëm që kërkon të dal përtej meje. Është metafora, e cila për mes metaforës e gjen dritën e ëndrrave të mia. Brenda sajë rritet liria e mendimit, e fjalës, e dashurisë. Me të ushqehen këngët e bardha të një bote të re, pa përkufizime e cenzurë. Me të shpërthen liria e fjalës. Liri kjo që për shumë kohë na ka munguar. Jo vetëm kaq! Metafora na nxjerrë nga harrimet tona. Ato udhëton me ne, udhëve të botës dhe nëpër miglimën e fjalëve tona, gjen jetë, dritë dhe na prinë shpresave të mos'harrimit. Ajo ka mall, digjet në zjarmi, për mallin e lënë diku. Por shpresa e mbanë, se një ditë do të kthehemi. Le të u prinë ajo kthimeve tona, fjalës sonë të mbushur plotë mall e dashuri. Le të vijë ajo plotë ngrohtësi, dashuri e shpresë për një të ardhme plotë dritë. Le të u prijë ajo, kthimeve tona, deri sa ne ti mbathim mbathcat e kthimeve e ta djegim mallin.

Zvicër, 6.04.2003